318

شکل و شمایل این روزها، شکل سقوطِ اما و اگر، نشانیدن هراس های اجتناب ناپذیر بر شانه های زندگی، تکاندن غبار گذشته هایِ دور و مرور گذشته های نزدیک است برایم. لا به لای نهیب طوفانِ سر راهی، سیری تدریجی و تکاملی را طی میکنم و با امیدی که از چشم اندازی چندساله سرچشمه میگیرد، دانه به دانه آجرِ تحمل خویش رابا خشتی از رسیدن بالا می اندازم و به آن خیره می شوم. طوری که انگار پیش از موعد به دوران بازنشستگی خود رسیده باشم در آرامشی مثال زدنی، به حاصل دسترنج خود نگاهی منبع