320

مسیری تازه، انتخابی سخت، متحمل شدن رنج هایی از پیش تعیین شده. حال حاضر را با امید می شود هضم کرد و جز امید دست آویز دیگری نیست. جز امید همه چیز فانی ست، جز امید همه چیز به تاریکی می گراید. من فرزند امیدم، آنگاه که تولدم بر شانه های زندگی سنگینی می کرد، تنها امید توانست به زندگی ام ادامه ای ببخشد. می گوید "تو از درون، دختری قوی و با اراده ای هستی و من این را خوب می‌دانم". ابر می شوم و می‌بارم، چرا که او حقیقت را می گوید.امید منبع